"Τα σημάδια"- Μάθε την Νευροδιαφορετικότητά μου

για την Νευροδιαφορετικοτητα μου.

Κάποιο Σεπτέμβρη κοιτάζω έξω...

Περνούν κάθε μέρα παλι τα παιδιά για το σχολείο..

Και κοιτάζοντας μερικών "αόρατων" , μοναχικών παιδιων τα βλέμματα, παρόλο που είναι πρώτες μέρες, και δεν έχει επέλθει η κούραση, βλέπω τον εαυτό μου..

Μορφες Απογοητευμένες ...

Συμπάσχω..

Θέλω να τα πάρω αγκαλιά..

Αν και ούτε εγώ, ούτε εκείνα πιθανόν να θέλουν την αγκαλιά...

Το άγγιγμα ( it's a "no" for me )

Τα αγαπούσα τα γράμματα πολύ..

Μου άρεσαν πιο πολυ οι εικόνες όμως.

Τότε δεν ήξερα.

Κανείς δεν ηξερε.

Έβγαλα όλα τα χρόνια του σχολείου ( κ τα 12 ), σαν κάτεργα .

Όχι για το διάβασμα..

Διάβαζα πάρα πολύ.

Διάβαζα και πολυ εκτός ύλης χάρις στη μητέρα μου που μου έπαιρνε πολλά βιβλία αντί για παιχνίδια.

Παιχνίδια είχα ελάχιστα..

Καταναγκαστικά έργα το σχολειο ,

που πλέον ξεκάθαρα βλέπω το γιατί.

Φιλίες δεν μπορούσα να κρατήσω..

Όλοι μαλλον με απέρριπταν αργά ή γρήγορα κ στα διαλείμματα θυμάμαι λίγες σκορπιες σκηνές να τριγυρίζω μόνη μου ..

Δεν ήταν πάντα έτσι, αλλά εκεί κατέληγε...

Δεν καταλάβαινα γιατί.

Ήμουν νευροδιαφορετικη.

Δεν το ήξερα τότε...

Κανείς δεν το ήξερε...

Και κανείς φυσικά δεν με ένιωθε...

Ήμουν απλά εσωστρεφής για τους άλλους .

Περίεργη.

Φερομουν παράξενα...(;;;;)

Δεν θυμάμαι καθόλου ...!!

Η μνήμη μου έχει διαγράψει μεγάλο μέρος (για να μην πως σχεδόν όλο), των σχολικών μου χρόνων..

Δεν είχαμε καν έγχρωμη τηλεόραση αλλά είχαμε τηλέφωνο.
Τότε δεν θυμάμαι να έχω θέμα με αυτό αλλά θυμάμαι μια γκάφα..

Είχαν τηλεφωνήσει κ ζητούσαν τον πατέρα μου .

Πάω στον μπαμπά και του το λέω .

Μου είπε ψιθυριστά: πες ότι δεν είμαι εδώ.

Πάω λοιπόν κ εγώ στο τηλέφωνο ξανά και λέω δυνατά κ με υπερηφάνεια που μου ανέθεσε ο μπαμπάς δουλειά:

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ...

Όταν είχαμε επισκέψεις κρυβόμουν.

Άλλοτε, 

Προσπαθούσα να κάθομαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο με σηκωμένο χέρι, γιατί νόμιζα ότι έτσι βλέπω καλύτερα MTV στην τιβί.(Πιάναμε μόνο τα 2 ΕΡΤ καλά )... Το κατέβαζα όταν ήταν μπροστά οι γονείς κ έβγαινε ο αντίχριστος Alice Cooper κ οι Metallica κ έβγαιναν παράσιτα στην οθόνη ...

Είχα μυαλό.. δούλευε...

Όμως

Όσο καλά και να είχα διαβάσει, δεν υπήρχε περίπτωση να πω μάθημα όταν με σήκωνε ο δάσκαλος.

Το ίδιο και στη μουσική.

Ήταν αδύνατο να παίξω μπροστά σε άλλους .

Στις συναυλίες παγωνα!!

Στις εξετάσεις πυρετό κ έλκη στομάχου.

Τα δάχτυλα έτρεμαν πάνω στο πιάνο.

Στη χορωδία ήταν αλλιώς.

Είμασταν πολλοί μαζί.

Ακόμα κ μετά, που μεγάλωσα λίγο... στο φροντιστήριο...

Που οι καθηγητές ήταν πιο φιλικοί με τους μαθητές αποτι στο σχολείο..

Όποτε μου έκανε ερώτηση ο καθηγητής, ενώ τον κοιτούσα, αρκετές φορές, δεν ήμουν εκεί.. (+ ΔΕΠΥ)

Μου έπεφταν κατω στυλό, κασετινες, βιβλία, ταχυπαλμία, ιδρώτας και ....ρεζίλι κ γελια ξανά στη τάξη..

Έγραφα πολύ καλά όμως... Αυτό με έσωσε κ έβγαλα το σχολείο...

Γύριζα θυμωμένη σπίτι κ καθόμουν ώρες ατελείωτες πάνω από τα αραδιασμένα γράμματα...

Δεν έβγαζαν νόημα ρε γαμωτο..

Είχε πει ένας εξυπνάκιας καθηγητής στη μητέρα μου: " να τη σταματήσετε από μουσική.

Την αποσπά από το σχολείο.. "

Δεν θέλω και ούτε θυμάμαι, πραγματικά απολύτως τίποτα από τα 12 σχολικά μου χρόνια ...

Έχω ένα τεράστιο κενό μνήμης, θαρρείς από άμυνα κ προστασία της ψυχολογίας μου.

Έτσι,

Ένα τεράστιο κενό ήταν και το σχολείο για εμένα.

Περιττό...

Σήμερα λέω πως "ήταν τραυματική εμπειρία τα σχολικά μου χρόνια "...

Νόμιζα πως όλοι, μετρούν τις πατάτες- λαχανικά όταν τις καθαρίζουν-κόβουν ..

Ότι μετράνε όλοι τα βήματα τους έξω.

Ότι μετράνε πόσες φορές θα γυρίσει το σφουγγάρι γύρω από το πιατο για να θεωρηθεί πλυμενο.

Ότι μετράνε 3 φορές τη σκούπα να σκουπίζει το ίδιο σημείο κ μετά προχωράνε πιο περα..

Ότι μετράνε πόσα δευτερόλεπτα τρέχει η βρυση όταν πλένουν τα χέρια..

Ότι σηκώνονται από τον ύπνο, μόνο όταν φορέσουν κάλτσες.

Ότι θυμούνται πόσα πχ κόκκινα αυτοκίνητα είδαν οταν βγηκαν και ...

ότι δεν μπορούν τα ψέματα. Δεν μπορούν να πουν ψέματα.

Αυτό το τελευταίο με έχει "καταστρέψει" ψυχολογικά .

Η μη αποδοχή ότι οι άλλοι υποκρίνονται και λένε ψέματα. Θυμώνω τρελά με τα ψέματα.

Δεν βρίσκω νόημα σε αυτά...

Χάνεται κάθε ίχνος εμπιστοσύνης.

Για να καταλάβω τις προθέσεις ενός ανθρώπου, πρέπει να βλέπω το πρόσωπο του, αλλιώς δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω , αν με ειρωνεύεται, αν κανει αστείο αν του είναι αδιάφορο αυτό που λέω...

Έχω όμως εκπαιδεύσει τον εαυτό μου , στο να αναγνωρίσω την υποκρισία, από χιλιόμετρα.

Όταν κάποιος μου επιτίθεται λεκτικά, τελειώνω... παγώνω.

Όταν τσακώνονται, δεν καταλαβαίνω αρκετές φορές το λόγο.. Όχι όλες πλέον.

ΓιαΤι το δουλεύω..

Βάζω τον εαυτό μου στις 2 θέσεις των διαφωνουντων, ταυτόχρονα, για να κατανοήσω την οπτική κ των 2 .

Νιώθω αμήχανα σε νέα πρόσωπα που δεν γνωρίζω κ φοράνε μακιγιάζ. Δεν μπορώ να διαβάσω το πρόσωπο... τις προθέσεις.

Δεν βαφομαι ποτέ, κ απεχθάνομαι ολα τα υφάσματα εκτός από βαμβακερό.

Δεν μπορώ τις κρέμες κ οτιδήποτε ξένο επάνω μου εκτός από τα αρώματα που τα λατρεύω.

Τρώω ένα φαί κάθε μέρα για μήνες.

Μονο αυτο...

Αν αλλάξω κατι στο πρόγραμμα μου τρελαίνομαι.

Όταν κάποιος μιλάει ενω μασάει, νιώθω τον ίδιο κόμπο της τροφής στο λαιμό μου, σαν να τρώω εγώ....

Κάποιες λέξεις τις νιώθω, όπως η λέξη σίδερο. Νιώθω την μεταλλική γεύση- μυρωδιά στο στόμα μου ή στη μύτη μου .(synaesthesia)

Αν με διακόψει κάποιος την ώρα που έχω αφοσιωθεί σε κάτι, είναι σχεδόν αδύνατο να επιστρέψω σε ότι έκανα πριν την διακοπή.

Δεν αντέχω τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου στο δέρμα μου. Νιώθω τσούξιμο παντού. Ζαλίζομαι.

ΣΤα μεγάλα σούπερ μάρκετ υποφέρω. Πρέπει να φοράω ακουστικά με μουσική για να μπόρέσω να λειτουργήσω χωρίς να ζαλιστώ..

Δεν μπορώ την αλλαγή στην ρουτίνα μου.

Τα πολλα φώτα , τους θορύβους, τον όχλο..

Ωστόσο το παραδοξο ειναι οτι έχω απολαύσει πολλές ροκ - μέταλ συναυλίες .

Μάλλον επειδή το επέλεγα ή επειδή γούσταρα πολύ αυτό που άκουγα .

Θα βάλω τέρμα τη μουσική που αγαπώ..

Αλλά στους αναρχους εξωτερικούς θορύβους μπορεί να ζαλιστω .

Σε αντίθεση Με την φήμη που θέλει την πλειοψηφία των αυτιστικών να μην θέλουν βλεματικη επαφή, εγώ είμαι το αντίθετο πλέον.

Κάποτε το απέφευγα κ εγώ, αλλά μετά ανακάλυψα πως, κοιτάζοντας τα μάτια, καταλαβαίνω πολλά περισσότερα σε έναν εσωτερικό αποκωδικοποιητή ερμηνείας προσώπου- γλώσσας σώματος κ κινήσεων που ανέπτυξα σε συνδυασμό με τον ήχο της φωνής.

Κάποια είδη ηχοχρωματος ομιλίας (πριμα) κ γρήγορου Ρυθμού δεν τα αντέχω για πολύ ..

Είναι τόσα που θέλω να γράψω αλλα θα προχωρήσω γρήγορα.

Φοιτήτρια, πλέον στο ΠΑΜΑΚ σε προγραμματα εξειδίκευσης ειδικής μουσικής αγωγής, Μουσικοθεραπεία , παράλληλα με τζαζ -ροκ θεωρητικά που διάλεξα σε ιδιωτική σχολή μαζί με μουσική τεχνολογία.

Έφευγα πρωί από το σπίτι κ γύριζα 11 τη νύχτα από δουλειά και στο ενδιάμεσο μαθήματα.

Εκεί ήταν διαφορετικά από την "στενάχωρη" επαρχία.

Α ρε Θεσσαλονίκη... με μεγάλωσες..

Με εψησες.

Μου λείπεις.

Δούλευα πολλά χρόνια ως σερβιτόρα και θυμάμαι ακόμα τους καφέδες των θαμώνων.

Μπορεί να έμπαιναν μέσα στο μαγαζί 15 διαφορετικά άτομα , κ χωρίς χαρτί, έπαιρνα από όλους παραγγελίες κ τις θυμόμουν...

Έμπαινε μέσα πελάτης, κ του πήγαινα τον τέλειο καφέ μου , χωρίς να μου παραγγείλει ..

Τους έκανα μόνο από μακρυά νόημα - ερώτηση : "καφέ "; Γιατί υπήρχε η σπανια περίπτωση να θέλουν κάτι άλλο...

Σε μια αλυσίδα ζαχαροπλαστείων που πήγα κ δούλεψα , με είπε φαινόμενο ο διευθυντής, που θυμόμουν τόσες παραγγελίες μαζεμένες κ μου έκανε δώρο υποτροφία στην Barista Academy , οπου εκεί οι καθηγητές με επιβράβευσαν για την καθολική πειθαρχία που έδειχνα ,στην διαδικασία παρασκευής ενός τέλειου φλιτζανιού καφέ . ... πολύ δυνατή είχαν πει στον διευθυντή μου ... περασμένα μεγαλεία ... δούλευα χωρίς ρεπό μετά για κάνα 4μηνο για να κλείσω τις μέρες που ήμουν στα μαθήματα κ δεν πήρα φυσικά καμία αύξηση στον μισθό κ δεν πληρωνόμουν τα δουλεμένα ρεπό μου

Στο ΠΑΜΑΚ λοιπόν, κάπου στο 2004-5 ένας καθηγητής ψυχολογίας με εντόπισε κ μέσα από κάποια ενδεικτικά (για τη δουλειά μας ) τεστς, πληρουσα όλα τα χαρακτηριστικά ενός Ασπεργκερ (έχει καταργηθεί πλέον ο όρος αυτός κ κατατάσσεται στους αυτιστικους ) .

"Έχεις 3% πιθανότητα .... να ΜΗΝ είσαι Ασπεργκερ "

Μπερδεύτηκα, στεναχωρήθηκα, αγχώθηκα, το εθαψα.

Έφυγα από τη ροκ μπάντα που τραγουδούσα αφού τα έκανα "λαμπογιαλο " βγάζοντας την μεταξύ τους υποκρισια στη φόρα .

Πρόλαβα όμως κ τραγούδησα στον Μύλο...

Σε ροκ φεστιβάλ .

Σε κοινό 2000+ ατόμων

Ήθελα να βγω στη σκηνή με παραβάν αλλά δεν βρήκαμε

Μου δώσανε σκετο ουίσκι (που δεν το επινα ποτε) κ κατάφερα κ βγήκα

Ένας ψυχίατρος αργότερα όταν πάλεψα σκληρά με τη κατάθλιψη λόγω του θανάτου του πατέρα μου, μου το εντόπισε ξανά, αλλά δεν το δουλέψαμε καθόλου.

Σαν να μην ήθελε να ασχοληθεί.

Αργότερα συνειδητοποίησα, ότι απλά δεν είχε τις γνώσεις να μου το αναλύσει.

Οπότε έφυγα πολύ γρήγορα... όταν μου είπε ότι ο τότε σύντροφός μου είχε μεγαλύτερο θέμα από εμένα( άλλα σε εμένα έδωσε αντικαταθλιπτικά) ...

Γινόταν πιο έντονη Με τον καιρό και η δυσκολία μου στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Οι σπουδές μου στην ηχοθεραπεια όμως, παράλληλα με την πρακτική κ επαγγελματική μου δραστηριότητα για πάνω από 15 χρόνια ως δασκάλα μουσικής κ ηχοθεραπευτρια, μου έδωσε πολύ σημαντικά εργαλεία που με βοηθούν ως κ σήμερα να ανταπεξελθω σε πολλες ,βασικές προκλήσεις, που για τους περισσότερους είναι δεδομένες....

όπως ένα απλό παράδειγμα, όταν διψασουν, πίνουν νερό.

Εγώ θα αφυδατωθω πρώτα για να φροντίσω να πιω νερό.

Ως τότε, δεν  ήξερε κανείς, τίποτα για  όλα αυτά , από τον κοινωνικό μου περίγυρο ..

Τι να πω ;

Τι να περιγράψω;

Κάτι που, ακόμα, δεν καταλάβαινα;;;;

Αργότερα,

Φοιτήτρια Β.Φυσιοθεραπείας, κ το "Θέμα " μου με το να μιλάω προφορικά σε κοινή θέα, ξανά βγήκε στην επιφάνεια..

Είχα πάει για να ενισχύσω τις γνώσεις μου στην νευροφυσιολγια κ την ανατομία, ως σημαντικό εργαλείο για την ηχοθεραπεια ...

Αγαπούσα πολύ όλα τα μαθήματα...

Διάβαζα τρελά πολλές ώρες.

Κ όμως στα προφορικά, το ίδιο και χειρότερο από πριν..

Να παπαγαλισω ούτε για αστείο.

Κρύος ιδρώτας κ οι λέξεις δεν έβγαιναν...

Εκεί αποφάσισα να το αντιμετωπίσω και να το βγάλω σιγά σιγά προς τα έξω , καθώς μου δοθηκε κ η αφορμή, έπειτα από συζητήσεις με κάποιες καθηγήτριες μου ,που με" είδαν" ...

Εκεί μου αναφέρθηκε κ για πρώτη φορά η κοινωνική φοβία από την αγαπημένη μου καθηγήτρια ψυχολογίας και έως σήμερα πλέον φίλη μου...

Ήξερα μόνο την αγοραφοβία που όμως διαφέρει.

Άνοιξα λοιπόν τα βιβλία μου από το Πανεπιστήμιο , έκανα όσα τεστς βρήκα κ εκεί κ στο διαδίκτυο και παντού σκοραρα ταβάνι...

ΔΕΠΥ, αυτισμός (ασπ), κοινωνική φοβία, αγχώδη διαταραχή κτλ...

Ειδικευμένος στην διάγνωση αυτισμού ενηλίκων στην Ελλάδα, πουθενά... Πόσο μάλλον επαρχία..

Δεν το ήξερε κανείς .

Γιατί δεν το είχα αποδεχθεί πρώτα εγώ η ίδια .

Μόλις τελείωνα τη σχολή, άρχισα δειλά δειλά να το λέω.

Με περιπεπαιξαν , κυρίως  στο συγγενικό περιβάλλον... με ειρωνευτηκαν...

Δέχθηκα αρκετά την υποτίμηση, την αμφισβήτηση , και την αδιαφορία πάνω σε αυτο .

Κάτι μέσα μου όμως είχε αλλάξει και πλέον δεν με ένοιαζε η γνώμη των άλλων.

Άρχισα να βρίσκω επιτέλους Απαντήσεις σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο ...

Σταμάτησα να εργάζομαι ως δασκάλα μουσικής - ηχοθεραπευτρια γιατι επιανα τον εαυτο μου να συμπάσχει με τα προβλήματα των άλλων...αγχωνομουν , λυπομουν ....

Δεν μπορούσα να διαχειριστώ πλέον, άλλη ανθρώπινη αλληλεπίδραση.

Δεν είχα αλλά αποθέματα ενέργειας.

Ήθελα απλά να σταματήσω να μιλάω..

Ήταν πλέον μεγάλη υπέρβαση..

Κατέρρευσα...

Βρήκα δουλειά σε ένα καφέ, απλη δουλειά, χωρίς σκέψη, γιατί έπρεπε να ζήσω...

Αλλά και να ψαχτω...

Πρεπε να βρω γιατί είχα τόση εξάντληση διαρκώς!

Να δω τα όρια μου , τις αδυναμίες μου , τι είναι αυτό που μου προκαλεί αναστάτωση, στρες , λιποθυμίες, κρίσεις πανικού.. .

Φιλίες έχασα πάρα πολλές.

Ήταν όμως επειδή εγώ είμαι κοινωνικά ανάπηρη και συμφιλιωθηκα απολυτα με αυτό.

I put the blame on me...

Δεν μπορώ το τηλέφωνο, τις συναντήσεις, τις μαζωξεις, τον όχλο κτλ ...

Στο σήμερα, η απομόνωση μέσω της τέχνης μου αφού ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω χωρίς φυσική παρουσία, για την επιβίωση της οικογένειας , παρόλο που αντιμετωπίζω καθημερινά πάρα πολλές δυσκολίες (ακόμη) με τις κοινωνικές συναναστροφές και αδυναμία συμφωνίας στα "κοινωνικά συμβόλαια " , παρόλο που στεναχωριέμαι για τις συμπεριφορές των ανθρώπων, πλέον γνωρίζω και αποδέχομαι.

Πλατιασα;...υπεραναλυση...

Τι θα έλεγα σήμερα στον 8χρονο εαυτό μου ;

Κάνε κουράγιο και υπομονή.

Συνέχισε τη σκληρή δουλειά.

Όχι δεν είναι επί ματαίω.

Θα κάνεις πολυ περισσότερες υπερβάσεις από όσες πιστεύεις.

Σφιξε τα δόντια, θα έρθει κάποτε η μέρα που θα βρεις τον φάρο σου και θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένο κάνοντας αυτό που αγαπάς με πολλά ζωάκια τριγύρω σου κ λίγους ανθρώπους που σε αποδέχονται κ σε σέβονται .

Θα βρεις όμως και άλλους πολλούς σαν εσένα.

Θυμήσου τη λέξη νευροποικιλοτητα και ψαξου...!!!

Αφιερωμένο σε όλα τα μοναχικά διαφορετικα παιδιά του σήμερα.
Αλλά και στους αδιάγνωστους- διαγνωσμένους  αυτιστικούς ενήλικες ..

"Τα σημάδια"

Jendi